Bugün derbi günü. “Bu keyfi senede en az iki kez yaşıyoruz” diyeceğim ama yalan. Keyif mi ıstırap mı belli değil. Her yıl aynı terane. Sözde Türkiye’nin en önemli, dünyanın da en önemli beş-on derbisinden biri.
Her yıl gerile gerile kopma noktasında başlayan maç, genelde tatsız olaylarla sonuçlanıyor. Sahada kavga, tribünde kavga, dışarıda kavga. Ama bu yıl sanki biraz farklı. Gezi ruhunun yansıdığı tribünler Saracoğlu’nda oynanan ilk derbiyi “kazasız belasız” atlattılar. Şimdi biz Fenerbahçe’yi ağırlayacağız bugün. Maç öncesi sosyal medya ve geleneksel medya yine ipin ucundan çekmeye başladı.
Önce gerecekler, ardından maçta ip kopacak, sonra da birkaç haftalık malzeme çıkacak. Bu kez en büyük geyik, “Volkan sahaya Fenerbahçe bayrağı dikecek”. Volkan böyle bir şey yapmaz ya, yapsa ne fark eder! Lig zaten bitmiş. Fenerbahçe zaten şampiyon olmuş gibi. Üstelik de hak ederek olacağı açıkça ortada. Olsa ne olur, onlar olmayıp Galatasaray olsa ne olur! Galatasaray’ın hedefi Şampiyonlar Ligi. O zaten garanti gibi. Ligi 2. bitirse ne olur!
Bana göre son yılların en rahat derbisi. Tertemiz, pırıl pırıl futbol için biçilmiş kaftan. Hava güzel. Ortam güzel. Stres neredeyse sıfır. Çıkın oynayın çocuklar. Kazansanız ne fark edecek, kaybetseniz ne fark edecek! Emin olun tribündeki bizler için de öyle. Tek arzumuz var. Keyif içinde bir maç seyretmek, kavgasız gürültüsüz bir şekilde Türkiye’nin iki büyük takımının bütün kozlarını sadece futbol için ortaya koyduğunu görmek. 11 ay önce Gezi’de “özgür bir Türkiye” için kol kolaydınız. Birkaç hafta önce adalete bir mum yakmak için hep birlikte Ata’mızın huzurundaydınız.
Bugün de “iyi futbol, güzel futbol” adına bir mum yakmak için bizim önümüze çıkın. İki büyüğe yakışır futbol oynayın. Bakın, “Kendimi hiç bu kadar Fenerbahçeli, Beşiktaşlı hissetmemiştim” diye düşünüyordum Gezi’de. Bugün de aynı kafadayım. Galatasaraylıyım. Hem de öyle böyle değil. Ama geçen hazirandan beri kendimi çok Fenerbahçeli, çok Beşiktaşlı hissediyorum. Bugün de öyle hissetmeye devam etmek istiyorum.
