BU kadarını beklemiyordum.
3 PKK’lı kadının cenazesinde fazla bir olay olmayacağını, ufak tefek taşkınlıklar yaşanabileceğini, ama büyük kavgalar çıkmayacağını umuyordum.
Polisle bir gerilim olacağını, ama bunun fazla büyümeyeceğini düşünüyordum.
Bazı marjinal grupların, özellikle de gençlerin eylem yapacağını, sağa sola taş atacağını, ama bunun dar çerçevede kalacağını zannediyordum.
Meydanda bolca Öcalan posteri göreceğimizi, “Biji Apo” pankartlarının alanı dolduracağını tahmin ediyordum.
Ama emin olun, dün Diyarbakır’da oluşan tabloyu hiç ama hiç öngörememiştim.
Cenazelerin kaldırılması sırasında meydanlarda 300 bin kişi toplanmadı tamam ama, toplanan 50 bin civarındaki kalabalık da hiç azımsanacak bir sayıydı. (Bu sayıyı cenazeyi izleyen Amberin Zaman’dan aldım. Ne aşağı, ne de yukarı doğru abartmayacağından emin olduğum için.)
50 bin kişilik Kürt ve PKK yanlısı grupta çok az sayıda Öcalan posteri ve pankartı vardı.
Türkiye’yi ve Türkleri yeren, kötüleyen hiçbir slogan veya yazı taşınmadı.
Ne Türk siyasetçilere, ne de yakın zamana kadar PKK’nın hedefinde olan Başbakan Erdoğan’a yönelik hiçbir aleyhte slogan veya hakaret içeren cümle yükselmedi.
Herkes sadece barıştan söz etti.
Herkes bu sürecin olumlu sonuçlanması için duyduğu özlemi dile getirdi.
Terör örgütüne az veya çok yakın o kalabalıkta bile büyük bir dikkat, büyük bir özen, barış umudunu yitirmemek için ciddi bir çaba vardı.
PKK terörünün 40 yıllık tarihinde “barış”a herkesin bu kadar arzulu, bu kadar istekli ve bu kadar yakın olduğu bir başka dönem görmedim.
Bu kez bu iş olacak galiba.
Bu özen bunu gösteriyor.
